Je bent nog zo klein, pasgeboren, en daar lig je dan, helemaal alleen in je bedje, wiegje of misschien wel in de couveuse. Zojuist heb je een traumatische ervaring achter de rug en ben je in een grote onveilige wereld terechtgekomen. Negen maanden lang heb je mogen vertoeven in de vertrouwde, warme baarmoeder. Je bent gewend geraakt aan de stem, de geur en de energie van je moeder. Plotseling werd dat fijne en vertrouwde gevoel hard verstoord en werd je met volle kracht via het geboortekanaal naar buiten geduwd. Je had geen keus en moest de controle volledig loslaten. Overmand door grote angst heb je je overgegeven aan de situatie, maar direct al met al je zintuigen op scherp, want er dreigde groot gevaar. Je voelde ook de angst van jouw moeder; zij mocht of kon er niet voor je zijn en moest jou loslaten.
Iedere vezel trilt in je lijf en het liefst zou je weer terug willen kruipen in het warme holletje van mama. Je mocht niet bij haar zijn, direct na de geboorte werd je bij haar weggehaald. Je hebt geen idee waar je naartoe gaat en wat er gaat gebeuren. De start van jouw leven begint al met afwijzing en er niet mogen zijn.
Daar lig je dan, helemaal alleen met vreemde mensen om je heen. Je herkent de omgevingsgeluiden en de geur niet. Je voelt je heel onveilig en slapen wil je dan ook niet. Steeds ben je alert omdat er mogelijk gevaar dreigt. In het begin van jouw leven maken je zintuigen al overuren, waardoor je erg gevoelig bent voor geluid, licht en andere prikkels. Alles komt tien keer zo hard bij je binnen en je hebt geen filter die de stroom van prikkels voor jou kanaliseren.
Je bent je moeder kwijt en je voelt een enorm gemis en verdriet. Haar geur, haar stem, haar energie en haar liefde maakten je rustig en dat ben je nu kwijt. Je bent in de rouw maar niemand die het ziet.
Dan staan er op een dag twee vreemde mensen aan je bedje. Ze kijken je aan, je wordt opgetild en ze nemen je ergens mee naartoe, maar je weet niet waarheen. Je kwam net een beetje tot rust, maar dat was van korte duur. Weer dreigt er gevaar en staan jouw zintuigen weer op scherp. Je probeert alles in je op te nemen, maar het is veel te veel. Weer heb je geen controle en ga je mee met twee vreemde mensen zonder dat jou gevraagd is wat jij wil in het leven. Er wordt keihard over jouw grens gegaan, maar omdat je een hulpeloze baby bent kun jij je niet verweren. Maar vanbinnen voel je dat je het wil uitschreeuwen!
De twee nieuwe mensen in je leven lijken in eerste instantie aardig, waardoor je je een beetje kan ontspannen. Ondanks dat blijf je alert en draaien je zintuigen nog steeds op volle toeren. Er gebeurt zoveel dat je kleine lijfje het allemaal niet kan bevatten. Je hebt geen idee waar je naartoe gebracht wordt, of deze mensen wel bij je blijven, of dat je ook weer weg moet.
De vrouw heeft je vast en lijkt blij met je te zijn. Ze geeft je kusjes en knuffelt je. Je voelt veel weerstand, een vreemde vrouw die zonder toestemming aan jou zit en je hebt niet de mogelijkheid om je te verweren. Toch voel je dat ze het goed met je voor heeft en je probeert een beetje te ontspannen. Je weet niet goed wat je met de situatie aan moet. Je mist je moeder intens, maar het lijkt of niemand dat in de gaten heeft. Je bent oververmoeid en geeft je uiteindelijk over aan de slaap. Dan opeens word je met een ruk uit je slaap gehaald, wat gebeurt er nu weer? Het enige wat je hoort is een hoop lawaai en veel mensen om je heen. Je staat midden in de grote vertrekhal van de luchthaven en gaat met jouw nieuwe papa en mama mee naar huis. Je begint hard te huilen en je voelt alleen maar angst. Dit is niet wat je wil, je hebt rust nodig en je wil terug naar mama.
Jouw nieuwe papa en mama proberen je tot bedaren te brengen, maar ook zij weten niet wat ze met de situatie aan moeten. Weer heb je geen keus en gaat men over jouw grens. Uiteindelijk geef je je maar over aan de situatie en ga je mee het vliegtuig in naar Nederland, waar de tweede helft van jouw leven begint.
*Als geadopteerde leef je eigenlijk twee levens: het leven voor en na de adoptie. Die eerste helft, zo bepalend en belangrijk, krijgt vaak weinig tot geen aandacht. Terwijl adoptieouders dolgelukkig zijn met hun kindje en op een roze wolk leven, beseffen ze vaak niet dat dit kindje al een diepgaand trauma heeft meegemaakt.